1καὶ ἄνευ γραμμάτων οἶδʼ(*) , ὅτι ἀφʼ ἑαυτῆς ἐστιν ἡ σὴ ἀρετὴ καὶ οὐ χρ\ήζ/ει(*) ὑπομνησθῆναι εἰς τὰ κατʼ ἐμέ, ἀλλὰ̣ τ̣ο̣[ῦ]
2κυρίου μου ἀδελφοῦ Νείλου ἀπαντῶντος ἐκεῖσε ἀναγκαῖον ἡγησάμην ἐν μὲν πρώτοις τὴν χρεω[στου]-
3μένην πρόσρησιν ἀποδοῦναι, ἔπειτα καὶ παρακαλέσαι, ὅπως καταξιώσῃ σου ἡ ἀνδρία(*) συνήθω̣ς̣
4συ̣γ̣κροτῆσαι τὰ ἐμοῦ πράγματα καὶ τοὺς ἐμοὶ διαφέροντας καὶ μὴ ἕν τι συγχωρῆσαί τιν̣α ἐξ αὐ[τῶν]
5καταπονηθῆναι, εἰ καὶ ἀπών εἰμι, ἀλλʼ ὅμως θαρσῶ, ὡς ὅτι(*) πλειόνως συγκροτοῦνται παρ[ὰ] τῆ[ς σῆς]
6μεγαλονοίας(*) τὰ ἐμὰ πράγματα· θαρσῶν δὲ γεγράφηκα· τὰ δὲ δέρματα τοῦ ἑνὸς ὁλοκοτίου
7καταξιώσῃ παρασχεῖν(*) εἰς τὴν οἰκίαν, λέγω δὲ τὰ δέκα καὶ τέσσαρα(*) · ἐγὼ γὰρ προσέ̣χ̣ω̣
8[κατ]αλαβεῖν τὸν Μαραιώτην(*) καὶ ἐπικεῖσθαι τ̣ο̣ῖ̣ς ἐκεῖσε ἀγραρεύουσιν στρατιώ[ταις].
9γινωσκέτω δέ(*) σου ἡ ἀρετή, ὡς ὅτι(*) ἀπῃτήθην τὰ ἓξ χρύσινα, ἅπερ ἀντεφώνη̣[σα]
10τῷ κυρίῳ Χρηστῷ(*) ὑπὲρ τῆς σῆς ἀνδρίας(*) · οὐ συνεχώρησέν με γὰρ ἐξελθῖν(*) ἐ̣[πὶ]
11τὴν Μέμφιν, εἰ μὴ ἐποίησέν με ἀντιφωνῆσαι αὐτὰ(*) ἀποκρότως Ἀνουβίωνι [τ̣ῷ(?)]
12βοηθῷ(*) τῶν νουμεραρίων καὶ πρὸς τῷ γνῶναί σου τὴν ἀρετὴν ἔσπευσα γράψ[αι]
13κ̣α̣ὶ̣ δε̣[ύ]τερον(*) τάδε· τὸν παῖδα ἀπέστιλα(*) ἐνέγκαι τὰ ἐμὰ ἱμά̣τ̣ι̣α̣· εἴ τινος τοίνυν χρεία [ἐστίν],
14καταξιώσῃ ἡ [σ]ὴ ἀρετὴ δηλῶσαί μοι διʼ αὐτοῦ· ἐπίγομαι(*) γὰρ τ̣[ὴ]ν Ἀλεξάνδρι[αν] καταλαβεῖν.